مدح امام رضا علیه‌السلام
نـســـیــم در بــدرم، گـرد راه آوردم ز شـب سـیـاه تـرم رو بـه مــاه آوردم نبود دسته گـلـم تا به دست، برگـیرم در ایـن حـرم عـوض گـل گناه آوردم به دل شکستگی ام گر شهود می طلبی دو چـشمه اشـگ بـرایت گـواه آوردم گـناه کارم و رو کرده ام به دارالزّهد سـفــیـد مــویــم و روی ســیـاه آوردم ز آتـش گـنـهـم آب دیــده خــشـکــیده ز فــقـر اشـگ در ایـن خانه آه آوردم هزار در به رویم باز بودو کردم ناز نـیـاز خـویــش در ایـن بارگـاه آوردم به نـامـۀ سیهـم خـطّ قـرمزی بکـشید که بـر رئــوف رئـوفـان پــنـاه آوردم خدا کند که مراهم سگـی حساب کند کـه رو بـه کـوی رضا گاه گاه آوردم سرشک خجلت و طومار جرم عمرم را حــضـور مــظهــر عــفــو الـه آوردم رواست تابنویسی به نخل خود«میثم» کــه از بــهـشـت ولایـت گــیـاه آوردم |